Η μαντάμ Σουσού και το πτωχοκομείο
Παιδί ήμουν, νιάνιαρο. Ήταν από τις πρώτες πρώτες σειρές που παρακολούθησα στην τηλεόραση. Δεν την καταλάβαινα, αυτό δα έλειπε. Υπήρχαν όμως συγκεκριμένες ατάκες, συγκεκριμένες σκηνές, συγκεκριμένες στιγμές που έμειναν.
Τον «Μπύθουλα» που η Μαντάμ Σουσού αποκαλούσε τη γειτονιά της. Τα… αστακουδάκια που κέρναγε στους «πειναλέους» γείτονες και πελάτες του ψαράδικου (ιχθυοπωλείου όπως το έλεγε) του άντρα της, του Παναγιωτάκη, ο οποίος είτε ξιπασμένη είτε όχι, είτε σε ψευδαίσθηση μεγαλείου είτε κληρονόμο εκατομμυρίων, είτε αποδιωγμένος της είτε καταφύγιό της, ζαργάνα (του) τη φώναζε.
Πέραν φυσικά του ονόματος, Μαντάμ Σουσού, που ακόμη σπάει αυτιά, μελίγγια, ψυχή και νου κάθε φορά που το ακούω, το ξεστομίζω, το σκέφτομαι, μία ήταν η ατάκα που επέζησε περισσότερο από κάθε τι αυτές τις δεκαετίες: «πτωχοκομείο».
Τότε, στα παιδικά αυτιά, δεν έβγαζε ξιπασιά. Έβγαζε φόβο. Μην γίνεις, μην καταντήσεις, μη φτάσεις ποτέ να σε αποκαλέσει η μαντάμ, να σε θεωρήσει ο οποιοσδήποτε, για οποιοδήποτε λόγο πτωχοκομείο. Χωρίς να ξέρω τι ήταν, τι σήμαινε, σε τι χρησίμευε σεναριακά, αυτό για το οποίο ήμουν σίγουρος είναι πως δεν ήθελα ποτέ – υπαρξιακά πια – να είμαι ήταν το πτωχοκομείο. Ή να αποτελέσω μέλος του, αν ήταν κάτι… ευρύ.
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, εμπειρική πλέον η πλήρης κατανόηση εκείνης της λέξης. Δεν προκαλεί φόβο, ούτε κατά διάνοια. Απλώς, συνειρμικά, το νταραβέρι με τη Stoiximan Super League, που και που, ανάλογα τις συνθήκες, επιτρέπει νοητικούς συσχετισμούς. Ομολογημένος σήμερα ο δικός μου.
Όσοι λοιπόν μπαίνουν στο (ποδοσφαιρικό) τριπάκι του «πτωχοκομείου», να ξεκινάνε δηλαδή τη σεζόν τους και να την (καθ)ορίζουν μόνο βάσει της επιδίωξης της παραμονής, στα μάτια μου έχουν, αναμεταξύ τους, τη δική τους Μαντάμ Σουσού να τους υπενθυμίζει πως ένας διακρίνεται από τον σωρό. Πως ένας, ό,τι και να γίνει, όπως και να ‘χει, τον τρόπο θα τον βρει.
Αν όχι να πάει στο… Κολωνάκι, τουλάχιστον να ξεχωρίσει στον… Μπύθουλα και ό,τι και αν τύχει, όπως και αν έρθουν τα πράγματα, να βρει τον τρόπο, χωρίς προβλήματα, χωρίς θέματα, χωρίς ζητήματα, να μην προβληματιστεί, να γλιτώσει την κατηγορία.
Πανσερραϊκός – Βόλος προγνωστικά
Σήμερα, στο κουπόνι ΟΠΑΠ, αυτός – ο Βόλος ντε…- πηγαίνει στις Σέρρες. Γεγονός πως δεν είναι καλά. Τέσσερις ήττες στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές έχουν οι Θεσσαλοί, σερί που εξαΰλωσε το καλό μομέντουμ που χτίστηκε μετά την επιστροφή του Κώστα Μπράτσου.
Σάμπως όμως ο Πανσερραϊκός είναι καλύτερα; Το τελευταίο δίμηνο, μια νίκη έχει όλη κι όλη ανεξαρτήτως διοργάνωσης. Εκατέρωθεν θετικό πως στη μάχη του… πτωχοκομείου, αμφότεροι, ακόμη και έτσι, ακόμη και τρεκλίζοντας είναι στο +6 (οι γηπεδούχοι) και στο +5 (οι φιλοξενούμενοι) από την επικίνδυνη ζώνη στη βαθμολογία Super League.
Σύμφωνοι. Το ανελέητο μεταγραφικό «φύγε εσύ, έλα εσύ» στον Βόλο, έχει επηρεάσει. Και θα συνεχίσει να το κάνει. Μπετανκόρ, κακά τα ψέματα, δεν έχει κανείς από τον σωρό του πτωχοκομείου. Και πάλι όμως. Μια συνθήκη είναι, ένα αστακουδάκι. Σιγά που φτάνει για να αλλάξει η αφ’ υψηλού θεώρηση, ακόμη και αν για την ώρα, για σήμερα, δεν μοιάζει να δικαιολογείται.
Το g/g, που ο τρόπος παιχνιδιού των «λιονταριών» φέρνει στα προγνωστικά στοιχήματος, είναι ομολογουμένως αξιοπρεπές, παρότι προφανώς σε κλίμακα τιμολόγησης που δεν συνηθίζω στο παιχνίδι μου. Αυτό που περισσότερο με ιντριγκάρει είναι η τιμολόγηση στις στοιχηματικές εταιρίες. Δύο ντεφορμέ, δύο ανάλογων στόχων ομάδες, κοντράρονται. Και γκράντε – για τα δεδομένα του ματς τέτοιο είναι – φαβορί δίνεται ο άσος.
Τι να πω, μπορεί δικαιολογημένα. Εγώ, το κατακαημένο… πτωχοκομείο σκέφτομαι και θα πάω – τουλάχιστον – με αυτούς που διαχρονικά μπορούν και έχουν αποδείξει πως ξεχωρίζουν από εκεί. Ισοπαλία (3.34), συνδυαστική αγορά διπλής ευκαιρίας (Χ2) είτε με over 1,5 (στο 2.37) είτε με το Under 3,5 (στο 2.07). Τα ακούω όλα, η διαλογή υποκειμενική.
Αυτά τα ολίγα, ελπίζω χρήσιμα και διαφωτιστικά και ουδόλως δογματικά.
ΠΑΝΣΕΡΡΑΙΚΟΣ - ΝΠΣ ΒΟΛΟΥ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΑ
